Jan Wojdyła (1913–2003) – pochodził z polskiej rodziny chłopskiej, zamieszkującej najbliższe okolice Lwowa. Urodził się w Biłce Szlacheckiej.

W okresie międzywojennym ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. W latach gimnazjalnych i podczas studiów zaangażowany był w działalność obozu narodowego.

Po zajęciu ziem wschodnich II RP przez ZSRR podjął nieudaną próbę przedostania się do Polskich Sił Zbrojnych formowanych we Francji. Obawiając się represji, zdecydował się na dobrowolny wyjazd w głąb Związku Radzieckiego do pracy. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej powrócił w rodzinne strony, gdzie wkrótce zaangażował się w działalność konspiracyjną Narodowej Organizacji Wojskowej i Armii Krajowej. Po ponownym wejściu do Lwowa wojsk radzieckich nie zaprzestał działalności konspiracyjnej. Aresztowany w 1945 r., skazany na 10 lat pobytu w obozach pracy, wrócił do Polski w 1948 r.

Wspomnienia Jana Wojdyły składają się z dwóch części. Pierwsza obejmuje okres 1940–1941 i poświęcona jest nieudanej ucieczce na Zachód oraz pobytowi na Ukrainie radzieckiej. Te fragmenty należą do bardzo rzadkich świadectw dobrowolnego pobytu obywateli polski w głębi ZSRR do 1941 r. Część druga poświęcona jest ostatnim miesiącom aktywności autora w konspiracji lwowskiej, okolicznością aresztowania i skazania, a także pobytowi w obozach tzw. Szirokłagu, rozmieszczonych na północ od Permu.