Aktualnie opracowywane są wspomnienia małżeństwa Heleny i Witolda Scheuringów, rejestrujące ich doświadczenia z okresu II wojny światowej. Relacje obojga, składające się na jeden planowany tom, powstały niezależnie od siebie. Losy autorów okresami wówczas przeplatały się, jednak zdecydowanie większą część czasu objętego wspomnieniami spędzili rozdzieleni. Ich wspólnym, choć odrębnie doznawanym doświadczeniem były represje radzieckie. Wspomnienia Witolda obejmują lata 1939-1942. Dotykają takich epizodów jak udział w kampanii wrześniowej, pierwsze miesiące okupacji spędzone we Lwowie, aresztowanie i pobyt w więzieniach Lwowa, Kijowa i Czernichowa, a także krótką obecność w obozie na radzieckim Dalekim Wschodzie. Duże fragmenty w ostatniej części relacji W. Scheuringa zostały poświęcone przełomowi lat 1941-1942, kiedy formalnie znajdował się w ZSRR na wolnej stopie, a jednocześnie udało mu się odnaleźć żonę. Wspomnienia urywają się w momencie zgłoszenia się autora do Armii Polskiej w ZSRR dowodzonej przez generała Władysława Andersa. Świadectwo Heleny, choć krótsze, obejmuje jednak cały okres wojny, a także pierwszy rok po jej zakończeniu. Niemal cały ten czas spędziła na obszarach kontrolowanych przez ZSRR. Początkowo przebywała wraz z mężem w okupowanym Lwowie, aby następnie, od kwietnia 1940 r., znaleźć się na zesłaniu. Po zawarciu układu polsko-radzieckiego z lipca 1941 r. nie zdołała, w przeciwieństwie do męża, opuścić ZSRR. Powróciła do kraju wiosną 1946 r., gdzie wkrótce ponownie połączyła się z Witoldem, który po demobilizacji Polskich Sił Zbrojnych również znalazł się w Polsce.