W opracowaniu znajduje się tom wspomnień matki i syna – Marii i Czesława Kośmińskich.  Publikacja rozpoczyna się od wspomnień Marii Kośmińskiej (z  d. Zajączkowskiej). Spokój i sielankę życia w ziemiańskim domu przerwały strach i niepewność I wojny światowej. Następnie Maria opisała młodość na terenach Galicji Wschodniej  w okresie powstawania II Rzeczpospolitej, ślub z oficerem Wojska Polskiego i założenie rodziny. Opowieść została doprowadzona do 1938 r. Czesław Kośmiński zainspirowany wspomnieniami matki, jak i chęcią opowiedzenia dalszych losów rodziny postanowił w latach 70. XX w.  spisać własne wspomnienia (podzielone na dwie części). Opisał dzieciństwo w rodzinie wojskowej. Przedstawił losy swoich rodziców, a przede wszystkim skupił się na własnych doświadczeniach dziecka i młodzieńca dorastającego w ostatnich latach istnienia II RP.  W czasie okupacji radzieckiej Lwowa Czesław zaangażował się w działalność konspiracyjną, którą kontynuował w szeregach lwowskiej Armii Krajowej. W lutym 1945 r. został aresztowany przez NKWD i skierowany do obozu pracy w Uchcie (Workuta). W kolejnej części opisuje on rzeczywistość łagierną oraz powrót do  kraju w 1948 r. Wspomnienia matki i syna dopełniają się,  przedstawiając losy oficerskiej rodziny w dramatycznych dekadach XX w.